Te vaak wordt nog lacherig gedaan over mannen die slachtoffer worden van geweld achter de voordeur. Mannenmishandeling komt echter vaker voor dan je denkt en verdient het dan ook om uit de taboesfeer te worden gehaald. Om die reden zal Janine Janssen, lector Veiligheid in Afhankelijkheidsrelaties aan Avans Hogeschool en de Politieacademie en bijzonder hoogleraar Rechtsantropologie aan de Open Universiteit aandacht vragen voor dit belangrijke onderwerp. Dat doet zij samen met Rob Straver en Mustapha Aoulad Hadj, docent-onderzoekers bij het lectoraat Veiligheid in Afhankelijkheidsrelaties aan Avans Hogeschool, die de afgelopen jaren levensverhalen van mannen in Nederlandse opvanginstellingen verzamelden. Een jaar lang zullen wij aan de hand van een geanonimiseerde casus mannen uit de opvang in beeld te brengen: welke problemen hebben ze en hoe zijn ze in de opvang terecht gekomen?
Aziz is geboren en getogen in een Aziatisch land. Wanneer daar ernstige conflicten uitbreken, voelt hij zich in toenemende mate onveilig. Hij heeft een eigen onderneming. Maar in die instabiele politieke situatie wordt er op hem als ondernemer grote druk uitgeoefend. Hij moet onder andere een belastingschuld voldoen, maar twijfelt of die claim wel in orde is. Omdat hij niet betaalt, raakt hij uiteindelijk gedetineerd. Na bijna een jaar lukt het hem om vrij te komen, maar ondertussen is hij zijn zaak en zijn huis kwijt. Hij heeft geen vertrouwen meer in de toekomst in zijn land. Aziz besluit met zijn gezin naar Nederland te vluchten en hier asiel aan te vragen.
Eenmaal in Nederland aangekomen is het gezin blij dat ze zich veilig voelen, maar de culturele verandering is enorm. En dan is er ook nog de taal. Er komt ontzettend veel op het gezin af. Met name het leven in een asielzoekerscentrum is wennen. Vanuit onderzoek was al bekend dat het leven in een dergelijk centrum spanning oplevert, door de combinatie van onder meer de onzekerheid over wat zal komen en het samenleven met onbekenden.
Aziz geeft aan dat dat niet alleen voor hem moeilijk was, maar ook voor zijn vrouw. Thuis hadden ze personeel voor huishoudelijk werk, in Nederland kwamen meer van dit soort taken op haar bord. Ook hadden ze minder te besteden dan ze gewend waren. Nederland is bovendien een duur land. In diezelfde periode verloor zijn vrouw ook nog een van haar ouders, wat een zware wissel op haar trok.
Als het gezin uiteindelijk een woning krijgt toegewezen, verdwijnen de spanningen tussen het echtpaar helaas niet. Ze schelden en ze worden ook fysiek gewelddadig naar elkaar. Aziz geeft toe dat hij zijn vrouw weleens heeft geslagen en dat hij ook klappen van haar heeft gehad. De politie is meerdere malen aan de deur geweest. Soms werd er dan meteen vanuit gegaan dat hij de agressor was. Het kwam ook voor dat de politie zag dat over en weer geweld werd gepleegd. Aziz beseft terdege dat dit geen gezonde situatie is. Hij maakt zich bovendien zorgen om zijn kind: het is niet goed dat zo’n jong opgroeiend meisje vader en moeder zo tegen elkaar tekeer ziet gaan.
Het gezin doet beroep op ondersteuning van een voedselbank. Bij die voedselbank wordt zo nu en dan ook voorlichting gegeven. Tijdens een bijeenkomst hoort Aziz over de mannenopvang. Zo komt hij daar uiteindelijk zelf terecht. Inmiddels hebben zijn vrouw en hij besloten om te gaan scheiden. Maar ook dat gaat moeizaam, omdat zij het niet eens kunnen worden om over de zorg en omgang voor hun dochter. Aziz beseft dat hij nog een lange weg te gaan heeft.
