Brian is een Hindoestaanse vijftiger met een mooie baan. Zijn jeugd heeft hij in Suriname doorgebracht en als tiener is hij naar Nederland gekomen. Hoewel zijn familie dat niet zag zitten, is hij op zijn 25ste getrouwd. In dit huwelijk, waarin Brian vader werd van een zoon, is sprake van oplopend huiselijk geweld. Uiteindelijk escaleert het zodanig, dat Brian onderdak zoekt in de opvang.
De eerste fase van het huwelijk verliep vredig en rustig. Tot het moment dat zijn vrouw steeds vaker ‘moeilijk begon te doen’, zoals Brian het zelf zegt. Ruzies namen toe en daarbij kreeg Brian het idee dat zijn vrouw genoot van deze conflicten. De intensiteit en frequentie van de ruzies werden steeds erger.
Brian geeft aan dat hij weinig met conflicten geconfronteerd was in zijn jeugd. Daardoor wist hij niet hoe hij met deze situaties om moest gaan. Tenslotte was hij ‘ten einde raad’ en was het ‘een hel om ieder moment van de dag met conflicten te moeten omgaan’. Praten had volgens Brian geen enkele zin en omdat hij ten einde raad was heeft hij de hulp van zijn schoonouders ingeroepen. Bij zijn eigen ouders kon hij tot zijn grote teleurstelling niet terecht, omdat zij het huwelijk niet ondersteunden. Ze hadden een andere huwelijkspartner voor hem in gedachten gehad. Zijn schoonouders kozen de kant van zijn vrouw. De conflicten bleven doorgaan.
Om de relatie te redden, begon het stel aan kinderen. Maar de ruzies werden alleen maar erger. Ook besloot het stel op een andere plek te gaan wonen, zodat hun families zich minder met hen zouden bemoeien. Maar dat mocht allemaal niet baten. Brian had de indruk dat zijn vrouw soms wel naar conflicten leek te verlangen en zij werd ook fysiek agressief naar hem toe. Op zijn werk moest hij telkens de blauwe plekken verbergen. Ook het gevoel van schaamte werd steeds groter. Vanuit zijn referentiekader was het niet acceptabel om als man over je problemen te praten. Tot op het punt dat het ondraaglijk werd. Het telkens verzinnen van smoezen om niet te erkennen dat hij slachtoffer was van huiselijk geweld. Brian zag geen uitweg: hij wilde tegen de moeder van zijn kind geen aangifte doen en terugvechten vond hij ook geen optie.
Voor Brian werd een keerpunt bereikt toen zijn vrouw hem met een mes bedreigde. “Dit zou wel eens mijn dood kunnen betekenen en stel je voor dat mijn zoon daar getuige van zou zijn”, vertelt Brian daarover. De combinatie van doodsangst en de vrees dat zijn zoon in zijn ontwikkeling bedreigd werd, motiveerde hem om stappen te zetten richting verandering. De eerste stap was om toch aangifte te doen tegen zijn partner. Vervolgens besloot hij om de relatie met haar te beëindigen door een echtscheiding aan te vragen. De schoonfamilie heeft nog een poging tot bemiddeling gedaan, maar dat heeft het huwelijk niet kunnen redden. Het belang van zijn zoon stond voorop, die hij niet meer in een conflictsituatie wilde laten opgroeien.
Via de politie is hij in contact gebracht met de mannenopvang. Dit heeft hem rust en regelmaat gebracht in een hectische periode in zijn leven. Na een opvangperiode van 3 maanden is hij zelfstandig gaan wonen. Op basis van een omgangsregeling onderhoudt Brian nu regelmatig contact met zijn zoon.
Over deze columnserie
Te vaak wordt nog lacherig gedaan over mannen die slachtoffer worden van geweld achter de voordeur. Mannenmishandeling komt echter vaker voor dan je denkt en verdient het dan ook om uit de taboesfeer te worden gehaald. Om die reden zal Janine Janssen, lector Geweld in Afhankelijkheidsrelaties aan Avans Hogeschool en de Politieacademie en bijzonder hoogleraar Rechtsantropologie aan de Open Universiteit aandacht vragen voor dit belangrijke onderwerp. In de vorige columns stond telkens een casus centraal. Deze keer is de column iets anders en heeft Janine de handen ineen geslagen met docent Glenn van den Akker die een groep studenten begeleid heeft die zich over de vraag gebogen hebben hoe mannelijke slachtoffers van geweld in afhankelijkheidsrelaties beter geholpen kunnen worden.
