Te vaak wordt nog lacherig gedaan over mannen die slachtoffer worden van geweld achter de voordeur. Mannenmishandeling komt echter vaker voor dan je denkt en verdient het dan ook om uit de taboesfeer te worden gehaald. Om die reden zal Janine Janssen, lector Veiligheid in Afhankelijkheidsrelaties aan Avans Hogeschool en de Politieacademie en bijzonder hoogleraar Rechtsantropologie aan de Open Universiteit aandacht vragen voor dit belangrijke onderwerp. Dat doet zij samen met Rob Straver en Mustapha Aoulad Hadj, docent-onderzoekers bij het lectoraat Veiligheid in Afhankelijkheidsrelaties aan Avans Hogeschool, die de afgelopen jaren levensverhalen van mannen in Nederlandse opvanginstellingen verzamelden. Een jaar lang zullen wij aan de hand van een geanonimiseerde casus mannen uit de opvang in beeld te brengen: welke problemen hebben ze en hoe zijn ze in de opvang terecht gekomen?
Haroun komt van oorsprong uit Marokko. Hij woont al een halve eeuw in Nederland. Zijn jonge jaren herinnert hij zich als warm en positief. Een keerpunt was echter het overlijden van zijn moeder. Hij kon die klap niet goed verwerken. Als jongeman ging hij na deze gebeurtenis veel uit en dronk hij stevig. Dat is overigens een vorm van coping (manier van omgaan met problemen of heftige gebeurtenissen) die vaker bij mannen wordt gezien. In die tijd vindt zijn familie dat het tijd is dat hij gaat trouwen. Zijn familie stelt hem voor aan een bruid, waarmee hij in het huwelijksbootje stapt. Maar het blijkt geen goede keuze en het huwelijk loopt uit op een echtscheiding. Wederom stort Haroun zich in het uitgaansleven en drinkt hij stevig. Dit eerste huwelijk bleef kinderloos. Als Haroun hertrouwt, komen er wel kinderen. Dit tweede huwelijk loopt veel beter en Haroun is heel blij met zijn kinderen.
Haroun geeft eerlijk aan dat hij er niet altijd voor zijn kinderen is geweest. Hij ziet zelf dat heel veel op zijn vrouw neerkwam. Zij zorgde voor de jongens en bracht ze naar school. Kortom: zij was er altijd voor ze. Haroun was toch vooral met zich zelf bezig en bleef veel uitgaan. Nu hij op die tijd terugkijkt, heeft hij er spijt van dat hij niet op een positievere manier in het leven van zijn kinderen aanwezig is geweest. Hij is blij dat hij met zijn jongste kinderen toch nog een goede band heeft gekregen.
Dat laatste geldt helaas niet voor het contact met zijn oudste en inmiddels volwassen zoon. Een aantal jaren geleden is de situatie geëscaleerd en begon deze zoon zijn vader te slaan. De andere kinderen hebben dit nooit gezien, maar de vrouw van Haroun is er geregeld getuige van geweest en zij vindt het afschuwelijk wat zich tussen vader en zoon afspeelt. Haroun voelt dat zijn zoon op hem neerkijkt. “Ik ben als poep onder zijn schoen”, zegt hij daarover. Als zijn zoon een slechte dag heeft gehad en last heeft van stress, dan reageert hij dat volgens Haroun op hem af. De zoon slaat zijn vader niet elke dag, maar op momenten dat de jongen voelt dat hij de druk niet aankan. Als zijn moeder hem tot kalmte probeert te manen, wordt hij doorgaans nog bozer en slaat hij zijn vader nog harder. Haroun wil niet boos zijn op zijn zoon. Hij verwijt zichzelf dat hij een groot deel van zijn leven een afwezige vader is geweest.
Op een gegeven moment is Haroun naar de politie gegaan om te vertellen dat het thuis niet goed ging. Hij heeft niet verteld dat hij klappen van zijn zoon kreeg. Daarvoor schaamde hij zich te veel. Bovendien houdt hij van zijn zoon en wilde hij hem ook niet in de problemen brengen. Ergens vindt Haroun ook dat hij de klappen heeft verdiend, omdat hij zichzelf geen goede vader vindt.
Via de politie is Haroun in contact gekomen met het Leger des Heils en via die organisatie is hij in de mannenopvang terechtgekomen. Nu hij daar zit, probeert hij eerst tot rust te komen. Hij heeft echt geen idee van wat de toekomst zal brengen. Het enige wat hij wil is rust en goed contact met zijn familie.
