Advocate Famile Arslan verdedigt geregeld mannen die slachtoffer zijn geworden van uitbuiting en geweld. Ze proberen via haar hun recht te halen. Vaak kan ze helpen. Maar een uitgemaakte zaak is het nooit. “Als man heb je al gauw de schijn tegen.”
“Sommige vrouwen ontpoppen zich als ware duivelinnen. Gewiekst tot op het bot. Ook ná een scheiding blijven ze trappen. Vaak spelen ze het dan via de kinderen. Hun ex mag hen niet zien, maar moet wel betalen. En betaalt hij niet, of in hun ogen niet genoeg, dan laten ze beslag leggen op zijn loon of inboedel. Je wilt niet weten wat sommige mannen moeten doorstaan. Zonder juridische hulp worden ze volledig kaalgeplukt.
Vooral de slachtoffers van de huwelijksimport verkeren in een scheve afhankelijkheidssituatie. Ze worden uitgehuwelijkt en komen er pas in Nederland achter dat de bruid anders is dan verwacht. Te modern, slecht opgeleid, onbeschoft. Een keer ben ik tegengekomen dat ze lesbisch blijkt en heeft ze hem alleen gehaald ‘voor de schone schijn’, om te verhullen dat ze anders geaard is.
Veel relaties lopen stuk vanwege de miscommunicatie. Vaak kennen ze elkaar amper. Degene die uit het buitenland komt, loopt altijd een stap achter. Hij is afhankelijk van haar, vanwege de taal, kennis van de maatschappij, verblijfsvergunning. Zij kent de weg in een voor hem vreemd land. Dat de mannen, zeker in het begin, de taal nog niet spreken, helpt evenmin. Financiële uitbuiting ligt altijd op de loer.
Zo ken ik een vrouw die al een minnaar had en haar import-man alleen liet werken voor het geld. Stond hij het geld niet af, dan werd hij door de minnaar in elkaar geslagen. Een andere dame ging iets geraffineerder te werk. Zij speelde drie jaar lang (de tijd dat het duurt om een verblijfsvergunning te krijgen) mooi weer. Een maand voordat zijn status officieel zou worden, stuurde ze hem terug naar zijn land van herkomst. Zogenaamd om zijn moeder te bezoeken. Toen hij terugkwam, was het huis leeg, zij spoorloos, hij uitgeschreven en zijn bankrekening geplunderd.
Hoe al die ellende te voorkomen? Door het opbouwen van bewijslast. Maar daarin schuilt tegelijk het probleem. Welke man gaat nu naar de politie om te zeggen dat hij wordt geslagen of uitgeknepen door zijn vrouw? Dat gebeurt bijna niet. Bovendien heb je als man altijd de schijn tegen. Al heeft je vrouw een zwarte band in taekwondo, zit jij onder de blauwe plekken en heb je de klappen niets eens afgeweerd, dan nog wordt je als man in de boeien geslagen. Geloof me: ik heb het meegemaakt.
Eén voordeel: rechters zijn afgestapt van het idee dat vrouwen alleen slachtoffer zijn. Voorheen konden ze mannen makkelijk beschuldigen van fysiek of seksueel geweld. Nu wil de rechter daarvoor iets van ondersteunend bewijs zien. Ook snappen ze inmiddels dat vrouwen mannen tot het uiterste kunnen tarten. Wanneer zij hun ex veertig keer op een dag bellen, en de man haar slechts één keer, weten ze ook wel hoe laat het is. Dat de man dan uiteindelijk een keer uit zijn slof schiet, is dan een verzachtende omstandigheid.”
Althans, dit is het geval in het strafrecht; in scheidingszaken en het vreemdelingenrecht geldt helaas een andere bewijslast. Daar zijn mannen vaak nog steeds de gebeten hond.”
Famile Arslan (1971) werkt als advocaat te Den Haag. Ze werd geboren in Turkije, maar groeide op in Nederland. In 2002 verwierf ze landelijke bekendheid, omdat ze de eerste advocate met een hoofddoek was.
