Beste lezer,
Ik vertel mijn verhaal in de hoop dat anderen mijn voorbeeld volgen en het huiselijk geweld ontvluchten.
Ik ben een man van 50 jaar. Mijn ex en ik zijn eind 2019 officieel gescheiden. Op dat moment moet onze koopwoning nog worden verkocht. De woning hebben we 15 jaar geleden op beide namen gezet. Na de scheiding wonen we, door de krapte op de huizenmarkt, noodgedwongen samen in het huis. Mijn ex ging kort daarna samenwonen maar kwam na een korte relatie van een paar maanden, met meer irritatie en frustratie, terug. De enige voorwaarde die ik aan haar terugkeer met 4 kinderen stelde, is geen drugs(gebruik) meer in en om het huis.
Wanneer ik na 4 maanden verbaasd en boos vraag waarom ze nu ineens zit te blowen in de garage, verslechtert de sfeer met de week en soms met de dag. Wanneer ik mijn dochter vraag om samen haar rapport door te nemen, vraagt ze of dat ook morgen kan. De volgende dag word ik opgewacht. Met z’n vieren stormen ze met geschreeuw en getier op me af. Ik word over een stoel geworpen en in een kast gedrukt. Terwijl ik ben vastgepakt en klem gezet, komt mijn ex achterlangs. Ze pakt me bij mijn haar en scheldt me vernederend uit waar de kinderen bij zijn. De vaderverstoting tussen mij en mijn kind is een feit.
Voor mij is daarmee de maat vol en ik laat via een brief van mijn advocaat weten dat ik onze koopwoning alleen nog via een makelaar en notaris wil verkopen. Niet middels een door haar opgezette, onderhandse verkoop. Nadat ze die brief heeft ontvangen, breken ze ‘s nachts dwars door de, door mij gebarricadeerde (ik voelde dit al aankomen), binnendeur heen. Vrijwel meteen wordt mijn gezicht met twee klappen verwond. Boven mijn hoofd hangt een glasplaat aan de muur. Deze wordt zó fel van de muur geslagen dat ie over het bed glijdt en vervolgens tegen de verwarming in twee stukken breekt. De stukken glasplaat worden opgepakt door degene die mij geslagen heeft. Aan het voeteneind maakt hij aanstalten de scherpe stukken als een frisbee naar mij te gooien. Zijn moeder pakt meteen zijn arm en zegt: “Doe dat maar niet, dan kom jij in de problemen.” Daarna wordt er, terwijl ik nog steeds bloedend op bed zit, een half uur op me ingepraat en naar me geschreeuwd. Omdat ik nergens op reageer vertrekken ze na drie kwartier. De volgende dag ben ik met mijn verwonde gezicht naar mijn werk gegaan. Daar zegt een collega: ”Ken je die filmpjes van Veilig Thuis niet? Het wordt niet beter, alleen maar slechter.”
Wanneer ik twee dagen later niet thuis ben, krijg ik aan het begin van de avond een WhatsApp bericht. Ik moet diezelfde nacht nog laten weten of ik het huis alsnog via haar wil verkopen. De wijkagent en mijn advocaat maakten zich ernstig zorgen over mijn veiligheid. Dan besef ik zelf ook dat mijn terugkeer naar huis niet veilig is. Ik neem haar nooit meer in vertrouwen. Ik heb meteen het noodnummer opgezocht en gebeld naar de noodopvang voor mannen. Gelukkig kan ik diezelfde avond nog terecht.
Wat mij compleet heeft verrast, is dat de huisvesting niet mijn redding was. Met mijn salaris had ik mezelf immers ook een tijdje in een hotel kunnen onderbrengen. De dagelijkse gesprekken met de hulpverleners over wat ik had meegemaakt, maakte het doorslaggevende verschil. Het is een situatie met zware en heftige emoties en veel stress, waar je je niet op kunt voorbereiden. De begeleiding heeft mij gered. Daardoor kon ik relativeren, afstand nemen en mezelf herpakken. In mijn eentje in een hotelkamer was mij dat nóóit gelukt. Dan was ik met alle stoere ‘survival skills’ compleet overrompeld geweest door alle nieuwe emoties.
Ik wens een ieder die zich in een soortgelijke situatie bevindt, de moed, rust en kracht om het juiste te kiezen. Vóór het te laat is…
