De relatie die Erik met zijn vriendin had, was in de slob geraakt. En toen kwam hij Susan tegen. Smoorverliefd kregen de twee een liefdesrelatie. Terugkijkend waren er in het begin van hun relatie al signalen dat het niet om een gezonde verhouding ging.
‘Het begin van onze relatie was echt fantastisch, alles was helemaal nieuw en leuk’ vertelt Erik. Hij verbrak zijn oude relatie en begon iets met Susan. Al snel volgde het samenwonen en een kinderwens. Erik geeft aan dat als hij erop terugkijkt in het begin al tekenen waren dat het geen gezonde relatie was. ‘Onze relatie werd gekenmerkt door hele hoge pieken en diepe dalen. Pieken waren de leuke dingen die we deden, maar daar tegenover stonden de heftige ruzies. Zij wilde de situatie naar haar hand zetten. Alles moest gaan zoals zij dat wilde’.
‘‘Op een gegeven moment werd ik steeds meer buitengesloten van ons gezin. Ik had niets meer te vertellen.’’
Het ging van kwaad tot erger. Ook de opmerkingen werden gemener. Erik: ‘Ik kreeg vervelende dingen naar mijn hoofd gesmeten sinds het begin van de zwangerschap. Na de geboorte van ons kind liep dat verder op. Er kwamen steeds meer dingen waar we het niet over eens waren. Ik werd als vader buitengesloten. Zodra ik daar iets van zei was er ruzie. Het begon met schelden en kleineren, maar op een gegeven moment kwam daar ook fysiek geweld bij.
Het begon met een lichte klap in het gezicht, tot een moment dat ze maar op me in bleef stompen. Ik wachtte totdat het ophield. De eerste keer dat ik een klap in mijn gezicht kreeg, zat mijn kind aan tafel. Je voelt je wel heel klein als je een klap in je gezicht krijgt waar je kind bij zit. Een hele tijd lang heb ik het door laten gaan. Met het idee: stel ik me nou aan, het is maar een klap of een stomp?
Op een gegeven moment werd ik steeds meer buitengesloten van ons gezin. Ik had niets meer te vertellen. Ook waren mijn vrienden en familie niet goed volgens Susan. Van hen werd Ik ook geïsoleerd, mede door een verhuizing van Noord naar West Nederland.
‘‘Ik had het idee huiselijk geweld is dat de een de ander helemaal in elkaar slaat. Maar ook vernederen waar een kind bij is, kun je iemand helemaal kapot maken. Mentaal geweld is een vorm van huiselijk geweld. ’’
‘De bom barstte toen we zo’n 3,5 jaar bij elkaar waren. De exacte aanleiding weet ik niet meer precies. Ik was aan het wandelen met ons kleintje, en ineens brak ik. Het was gewoon alsof het in een keer binnen kwam. Ik realiseerde me dat dit een situatie was waar ik niet zelf uit kon komen. Toen heb ik mijn zwager gebeld. De man van mijn zus was de persoon bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Hij adviseerde me contact op te nemen met Veilig Thuis’.
Een gesprek met een hulpverlener volgde. Erik: ‘Ik word geslagen en gestompt, maar vond ik het wel meevallen. Door mijn hulpverlener weet ik nu dat je ook psychisch mishandeld kan worden.’
‘‘Ik deelde het met niemand. Mijn ouders waren verbaasd en geschrokken maar ook heel begripvol. Waarom ik niemand vertelde dat er aan de hand was? Trots, ik moet mijn eigen problemen oplossen.’’
‘Het is nu bijna 5 jaar geleden. De laatste 2 jaar is het vaarwater wat rustiger. Ik heb dankzij financiële steun van mijn ouders een huisje kunnen vinden. Ook na een lange periode van de scheiding heb ik nu geen juridisch gedoe mee. We hebben een goede regeling getroffen. We gaan nu samen naar de ouderavonden en hebben besloten het goed op te lossen voor ons kind. Die mag er geen schade door oplopen’ vertelt Erik.
‘‘Achteraf is makkelijk praten. Maar als ik wat van de tekenen wat eerder herkent had, had ik eerder actie kunnen ondernemen.’’
‘Als ik dan terug kijk, waren de heftige ruzies op het begin al een teken dat ik moest stoppen met deze relatie. Ik had eerder om hulp moeten vragen. Misschien hield de schaamte en trots me tegen. Maar toen ik eenmaal hulp vroeg, hadden juist veel mensen begrip. Ik heb geleerd me niet te laten isoleren. En toe te staan om me te laten helpen’.
‘Mensen vragen wel eens waarom heb je nooit teruggeslagen of iets terug gedaan. Maar mijn ex zei me constant, als je ooit een vinger uitsteekt dan ga ik naar de politie en zie je je kind nooit meer. Mijn grootste angst was mijn kind kwijt raken. Mijn kind is het aller belangrijkste’.
‘Mijn advies aan andere mannen die zich in deze situatie herkennen? Trek aan de bel. Stap over de schaamte heen. Ook als man hoef je het niet alleen te doen. Je staat er verstelt van hoeveel mensen bereid zijn je te helpen. Terwijl je dat in de situatie zelf niet ziet.’
‘‘Ik vertel mijn verhaal om mannen te helpen eerder aan de bel te trekken en de weg naar de hulpverlening te vinden.’’
