Tom zette in 2015 na ruim tien jaar een punt achter de relatie waarin hij fysiek en psychisch mishandeld werd. Het duurde nog jaren voor hij tot het besef kwam dat wat hij lange tijd als een ‘gewoon ongezonde relatie’ beschouwde, eigenlijk een relatie vol huiselijk geweld was. Zo nu en dan schrijft hij (flarden van) zijn herinneringen en andere gedachtespinsels op om te delen. Hieronder lees je ‘Groot houden en kleiner maken’.
Twijfel aan de ernst
“Overdrijf ik het niet allemaal?”. Dit schoot door mijn hoofd, vlak voordat ik laatst deelnam aan een steungroep voor mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld. Ik maak het veel te groot, het viel allemaal wel mee. Want waren het niet slechts af en toe wat uitbarstingen? Was het geweld er niet sporadisch? Het was ook liefdevol, toch?
Het is een herhaling van zetten. Deze manier van denken wordt luider op het moment dat ik intensiever bezig ben met mijn proces. Dat gebeurde wanneer ik naar mijn therapeut ging. Of dus voorafgaand aan een steungroep, zoals nu. En zojuist nog, toen ik met dit stukje begon.
Littekens die blijven
Het is één van de littekens die vaak de kop opsteekt. Zelfs zes jaar later is het nog voelbaar. In dat opzicht ben ik afgericht om heftige of zelfs traumatische gebeurtenissen kleiner te maken. Misschien dat ik daarom makkelijk in de omgang ben. Iemand vroeg me laatst of ik me ooit ergens druk om maak, want dat gevoel had ze namelijk totaal niet. Ik antwoordde daarop dat ik genoeg heb meegemaakt om de ‘ernst’ van bepaalde situaties makkelijk op waarde te kunnen schatten. Iets met een verstoord referentiekader. Want jarenlang deed mijn mening er niet toe bij de persoon die het dichtst bij me stond. Mijn stem was niet gewenst in een discussie. Ik was niet meer dan het eindstation van een eenzijdige donderbui. En ik heb dit jarenlang ondergaan zonder hort of stoot. Sterker nog, ik trok het me allemaal aan. Het kon niet anders dan aan mij liggen, want dat werd mij in woorden en daden duidelijk gemaakt. Het boetekleed was de meest gedragen jas van mijn kapstok.
Ik ben heel goed in bagatelliseren. Een eigenschap die op sommige momenten het leven een stuk aangenamer maakt. De valkuil is echter dat je dat bij alle geneigd bent te doen. Zo ook bij dit traject. Er is nog altijd een duiveltje dat mij verkleinwoordjes influistert.
Werken aan de gevolgen van mishandeling
Het afgelopen jaar heb ik er veel aan gedaan om de gevolgen van het mishandelen te beperken tot een minimum. Iets wat goed lukt, maar het blijft werk in uitvoering. Dat betekent overigens niet dat de daad zelf het verdient om klein gemaakt te worden. Integendeel. Wat mij overkomen is, wil ik zo groot mogelijk houden. Ik kan er inmiddels over praten zoals een geschiedenislerares de oorlog behandeld die haar het meest fascineert.
Groot maken wat klein werd gehouden
Ik wil met mijn gepraat en geschrijf de onwetende een kijkje in de keuken geven van hoe het is om slachtoffer te zijn en wat het met je doet. Licht schijnen op een plek waar ooit een chef stond die een meester was in alles klein maken. Ook zichzelf.